Nauka i doskonalenie techniki gry w siatkówce plażowej
Doskonalenie zagrywki
Zagrywka w wyznaczone rejony boiska – 20 powtórzeń, liczymy udane próby. Stosujemy różne rodzaje zagrywki.
Zagrywka słoneczna i bieg na drugą stronę siatki
Zagrywka jest wykonywana z linii końcowej, ćwiczący po wykonaniu zagrywki biegnie na drugą stronę siatki i chwyta piłkę. Należy wykonać 10 powtórzeń i liczyć udane próby.
Wariant. Zagrywający po biegu na drugą stronę siatki zamiast chwytać piłkę, stara się odwrócić w kierunku siatki i odbić oburącz przedramionami.
Zagrywka w wyskoku
Zagrywający wykonuje wysoki podrzut piłki z rotacją postępującą. Piłkę uderza w taki sposób (praca nadgarstkiem), aby nadać jej dodatkową rotację (top spin). W pierwszych etapach nauczania zagrywamy po przekątnej – tor lotu piłki może być dłuższy o ponad 2 m w stosunku do zagrywki po prostej.
Doskonalenie celności zagrywki
Zaznaczamy na boisku przeciwnika newralgiczne punkty – np. rogi boiska przy linii końcowej, strefę przy środku linii końcowej, strefę 3 m od siatki po prostej, strefę 3 m od siatki po przekątnej przy linii bocznej; powinno być zaznaczonych 5 punktów. Ćwiczący zagrywa 20 razy pod rząd i star się trafić po kolei do wyznaczonych stref. Powtarzając to ćwiczenie na następnych zajęciach należy zmienić kolejność celów (rys. 7).
Rys. 7
- Gra szkolna 1:1. Gra odbywa się na połowie boiska, zawodnicy mają do dyspozycji dwa odbicia – odbiór zagrywki lub obrona ataku i atak. Zabronione jest przebicie piłki palcami, oburącz górne, na drugą stronę siatki.
- Gra szkolna 3:3. Gra ta powinna być wykorzystywana w przypadku mniej zaawansowanych technicznie graczy lub gdy jest wielu (np. w warunkach prowadzenia lekcji wychowania fizycznego). W grze tej można przyjąć założenia: wystawiający nie może atakować, czyli przebić piłki na drugą stronę siatki, może jednak blokować; każdy gracz po kolei przechodzi przez wszystkie pozycje prawy obrony, wystawiający/blokujący, lewy obrony, czyli – inaczej mówiąc zabroniona jest specjalizacja.
- Gra szkolna 4:4. Jest to bardzo popularna gra na świecie, do tego stopnia, że organizowane są turnieje tej odmiany siatkówki plażowej. W warunkach szkolnych jest to bardzo pożyteczna gra, gdyż przy dużej liczbie ćwiczących pozwala zaangażować wielu uczniów jednocześnie. Podobnie jak w grze 3:3 nie wolno pozwalać na specjalizację, każdy gracz musi przechodzić przez wszystkie pozycje na boisku. Atakować mogą wszyscy gracze oprócz wystawiającego. Można stosować własne odmiany tej gry, tak aby dostosować ją do poziomu ćwiczących.
- Nauka ataku. Uderzenie piłki (zbicie, plas) po własnym podrzucie. Piłkę należy podrzucić wysoko (oburącz lub ręką atakującą) w przód tak, aby ćwiczący mógł wykonać dwukrokowy rozbieg – prawa-lewa noga – i uderzyć piłkę w wyskoku. Jest to podstawowe ćwiczenie w nauczaniu i doskonaleniu uderzeń piłki. W dalszych etapach nauki należy stosować rozbieg trzy- i czterokrokowy, a piłkę kierować w wyznaczone miejsce boiska po drugiej stronie siatki.
Wariant. Piłkę do ataku może podrzucić partner, później atak wykonywany może być po wystawieniu. Jeden ćwiczący wykonuje pod rząd 3-5 prób, inni ćwiczący podają mu piłkę.
Nauka nagrania piłki oburącz dolnego
Ćwiczący ustawieni są w dwójkach prostopadle do siatki. Jeden z nich stoi przy siatce, drugi w głębi pola, mniej więcej 5-6 m od siatki. Gracz pod siatką przyjmuje piłkę odbiciem oburącz dolnym i plasuje ją w miejsce wyznaczone przez partnera. Zawodnik w głębi pola, w momencie gdy jego partner podbił piłkę nad sobą i wykonuje zamach do uderzenia, woła do niego, gdzie ten ma skierować piłkę: „skrót” (około 3 m od siebie), „daleko” (w okolice linii końcowej). Po wywołaniu zagrania obrońca przemieszcza się do wyznaczonej strefy i nagrywa piłkę. Zawodnik pola obrony stara się możliwie jak najpóźniej wywołać rodzaj zagrania.
