Trener, Rodzic, Młody Sportowiec - zgrany zespół
Rodzice odgrywają bardzo ważną rolę w rozwoju kariery młodego sportowca. Warto jednak pamiętać, że ich niewłaściwa postawa może stać się przyczyną zaburzeń w relacji trener - zawodnik.
Śmiało można powiedzieć, że kompletny zespół to rodzic - sportowiec- trener. Aby taki złożony team mógł dobrze funkcjonować konieczne jest wyraźne określenie ról.
Rolą trenera jest trenowanie, dbanie o bezpieczeństwo podopiecznych, udzielanie instrukcji, wzmacnianie właściwego zaangażowania zarówno sportowców jak i ich rodziców.
Rolą rodzica jest kibicowanie, zachęcanie do treningu, wspieranie w trudnych sytuacjach, wychowywanie swoich dzieci, a także szanowanie decyzji trenera.
Sam trener nie wystarczy, jeśli rodzice nie zaangażują się w zainteresowania sportowe swoich pociech.
To rodzice finansują, dowożą dzieci na treningi i turnieje, a co za tym idzie wspólnie przeżywają pierwsze zwycięstwa i porażki. Wspierają w chwilach zwątpienia, choroby, podczas rannego wstawania. Dbają o zdrowe odżywianie, pamiętają o badaniach lekarskich. Zaangażowanie czasowe i emocjonalne sprawia, że coraz bardziej identyfikują się ze swoimi pociechami, a zajęcia sportowe zaczynają pochłaniać coraz większą część życia rodzinnego. Dodatkowo przypominają o istnieniu normalnego życia typu.: kino, teatr, przyjaciele, wspólnie spędzany czas domowy i wakacyjny.
Rodzic i trener to jedna drużyna
Bez dobrej współpracy między trenerem a rodzicami trudno myśleć o spokojnym, długofalowym rozwoju zawodnika. Współpraca ta powinna być oparta na zaufaniu. Dobry trener, jako fachowiec powinien wskazywać drogę jaką będą wspólnie podążać. Wyznacza też rolę dla rodziców tak, by rodzice czuli się pomocni.
Rodzic na treningu
Rola rodzica na treningu, to przede wszystkim rola obserwatora i kibica, który docenia i uśmiechem nagradza postępy i starania swojego dziecka. Oczywiście w momencie, kiedy jest rywalizacja można dopingować swoją pociechę, ale należy powstrzymywać się przed komentarzami, zwłaszcza, gdy dziecku się nie powiedzie. To rolą trenera jest ocenianie rywalizacji i tego, co się dzieje podczas treningów.
Emocje towarzyszące grze powodują, że rodzice często zbyt nerwowo reagują. Wykonują szereg niepotrzebnych gestów: głośno wzdychają, kiwają znacząco głową, machają ręką, przewracają oczami lub głośno komentują. To, co im się wydaje naturalną reakcją na złe zagranie, dla dziecka staje się źródłem zdenerwowania, a nawet frustracji. Rodzice często w dobrej wierze, chcąc pomóc wygrać dziecku popełniają przy okazji wiele błędów.
W jaki sposób można pomóc dzieciom? Oto kilka przykładowych rad:
- przyjeżdżajmy na turnieje odpowiednio wcześniej, aby ze spokojem mały zawodnik zdążył się rozgrzać;
- porozmawiajmy przed meczem o taktyce: mocnych i słabych stronach przeciwnika oraz o sposobie w jaki można zdobywać punkty;
- bez względu na wynik pozytywnie dopingujmy, zachowujmy spokój, w razie potrzeby podnośmy dzieci na duchu mówiąc „nic się nie stało”, „następna piłka będzie lepsza” lub „dobrze chciałeś” itp.;
- czasami oglądajmy turnieje z większej odległości, aby dziecko poczuło się bardziej samodzielne i odpowiedzialne;
- bądźmy przy dziecku, kiedy przegrało, a gdy zapragnie być samo uszanujmy to;
- trudne rozmowy po nieudanym meczu zostawmy na moment, kiedy opadną emocje zarówno dziecka jak i rodzica;
- starajmy się być obiektywnymi i nie oceniajmy meczu na zasadzie: wygrałeś jesteś super, przegrałeś, bo nic nie wychodziło;
- gratulujmy swojemu dziecku, a słowami np.:„ jak Ci się grało?” pokażmy, że to dziecko a nie wynik jest dla nas najważniejsze.
W efekcie końcowym rodzice otrzymają najcenniejszą nagrodę, uśmiech i szczęście swojego małego zawodnika oraz wiele pozytywnych emocji, poczucie dumy i świadomość, że chociaż w małym stopniu się do tego szczęścia przyłożyli pomagając swojemu dziecku na każdym etapie rozwoju jego sportowej kariery.
ACH
Redakcja Młodzieżowej Akademii Siatkówki
