Najważniejsze w dokładnym dograniu jest to aby znaleźć się w pozycji pod piłką. Freeball powinien być kierowany wysoko, nieco oddalony od siatki. Gdy zawodnik goni piłkę uciekającą na zewnątrz i jest zmuszony do odbicia ponad sobą w kierunku siatki, to powinien podczas zatrzymania się postawić jedną nogę zdecydowanie z przodu, przenieść na nią ciężar ciała i obić się z niej w kierunku przeciwnym do ruchu zachowując w ten sposób większą kontrolę nad piłką.

Należy cały czas dbać o szczegóły. Już podczas rozgrzewki z partnerem, odbijając w parach, zmuszamy go do dużej aktywności. Znając problemy techniczne partnera staramy też się dawać więcej piłek które pozwolą mu na poprawę umiejętności w danym zakresie.

Należy też przestrzegać zasady, że nie ma podczas zajęć nieważnych ćwiczeń i zadań. Nawet jeżeli zawodnik wykonuje zagrywkę z podwyższenia, to powinien pracować nad pracą ręki i barków zwracając uwagę na poprawne technicznie wykonanie ruchu o odpowiedniej sile i z dużą dokładnością. W każdym razie uderzenia ze stołu nie jest miejscem na odpoczynek, zwłaszcza że Stephane Antiga preferuje wykorzystanie stołu do uderzenia ze względu na dużą częstotliwość ćwiczeń i dokładność piłki.

Podczas przyjęcia zwracano dużą uwagę aby przyjmujący nie stali w jednej linii, prostopadłej do toru lotu piłki. Antiga nie określa jednoznacznie kto będzie przyjmował piłki w strefie konfliktu ale pozostawia to do wyboru, biorąc pod uwagę lepszą dyspozycję w danym dniu i potencjalnie większe umiejętności. Zawodnicy muszą się komunikować, kto bierze piłki z przodu, na styku, itp. Również odległość zawodników pomiędzy sobą zależy od umiejętności zagrywającego. Gdy zagrywający nie potrafi zagrywać wzdłuż linii, to przyjmujący stają bliżej siebie, bardziej do środka.

Pozycja do przyjęcia powinna być stabilna z ciężarem ciała przeniesionym nieco do przodu. Taka pozycja powinna być też utrzymana po przemieszczeniu. Szczególnie podczas przyjęć na palce należy dążyć do tego aby wykonać ruch ramionami w górę (nie do przodu, jak to często bywa) włączając nogi w kierunku ruchu, a nie odejście do tyłu jak to można zaobserwować.

W zagrywce decyduje nie tylko siła ale wybranie jako celu najsłabszego przyjmującego czy najsłabszego ustawienia. Często mocna zagrywka w kierunku dobrze przyjmującego jest mniej skuteczna niż zagrywka w słaby punkt (stronę) przyjmującego. Taktyka zagrywki reprezentacji podczas mistrzostw Świata polegała na tym aby szukać słabych miejsc w przyjęciu rywala nawet kosztem zagrywania asów. W sumie bardzo się to opłaciło.

Podczas wykonywania zagrywki szybującej zwracamy uwagę na usztywnienie dłoni i uderzenie piłki w jej środek aby piłka nie nabierała rotacji. Również pułap z jakiego uderza się piłkę jest bardzo ważna. Należy uderzać możliwie całkowicie wyprostowanym ramieniem. Zagrywka flotem, to nie jest podskok, należy skakać tak samo wysoko jak przy zagrywce rotacyjnej.

Przy każdej zagrywce należy najpierw pomyśleć gdzie piłka ma polecieć. Ćwiczyć zagrywki do linii, po długiej przekątnej, itp. W obronie po przekątnej należy zajmować pozycję tak, aby piłka, która leci powyżej pępka była piłka autową. Podczas obrony nie cofamy się, piłkę należy „atakować” (iść w piłkę). Zwracamy szczególną uwagę aby piłka nie przelatywała na druga stronę, już lepiej jest kierować ją dalej od siatki.

Obronę piłek ćwiczymy łącznie z wystawieniem. Przy wystawieniu należy zwracać uwagę aby piłka była kierowana nie za daleko od siatki. Lepiej jest gdy piłka jest zbyt blisko siatki niż zbyt daleko, ponieważ ze zbyt bliskiej piłki jeszcze można coś zrobić a ze zbyt dalekiej niewiele.

Kolejnym problemem jest obrona pola w strefie VI. Ten zawodnik odpowiada za wszystkie piłki odchylone po bloku, dlatego musi stanąć „wysoko”, bliżej linii końcowej oraz powinien przesuwać się w prawo lub lewo, zgodnie z kierunkiem wystawienia piłki przez rywala.

Obrońcy powinni być w każdej sytuacji w gotowości do obrony nawet przy pojedynczym bloku czy w sytuacji którą można ocenić jako beznadziejna. Szczególnie należy zwracać uwagę na „kiwkę”, która w filozofii Antigi jest piłką darmową. Powinna ona dawać punkt dla zespołu broniącego, który grzechem byłoby nie zdobyć.

Innym problemem jest asekuracja na którą zwykle podczas treningu zwraca się małą uwagę, a jedna czy dwie takie wyasekurowane piłki mogą zmienić przebieg meczu. Przy asekuracji ważna jest postawa zawodnika, im niższa tym więcej czasu na reakcję. Praca w asekuracji jest męcząca ale zwykle prowadzimy ćwiczenia do momentu pozytywnego zakończenia. Po udanej akcji można zrobić krótką przerwę.

Biorąc pod uwagę taktyczny aspekt gry atakujący „pipe” nie ma możliwości asekurowania głębi pola, robi to jeden ze skrajnych zawodników. Jednak w wypadku gdy nie ma „pipe” wówczas to ten zawodnik asekuruje w głębi pola, a libero podchodzi do asekuracji w kierunku siatki. Jest to ważna sprawa, ponieważ jeżeli zespół wyasekuruje piłkę, to zawodnik z VI strefy może wówczas być w gotowości do ataku „pipe”.

Jeżeli piłka nie może być mocno zaatakowana stosujemy normalną obronę polem. Jeżeli natomiast piłka jest przebijana, to należy tak ustawić się w polu aby zabezpieczyć pozycje rozgrywającego i atakującego, tak by nie musieli odbijać tej piłki. Zespół przebijający ma wówczas zadanie kierowania piłki , którą trzeba oddać za darmo, w strefę rozgrywającego lub atakującego, aby w ten sposób wykluczyć ich z ataku.

Po lidze światowej średnia skuteczności kontrataku z freeballa wynosiła 70%, z tego Iran miał 90%, a Polska 50%. Było więc nad czym pracować. Podstawowe błędy na które należało zwrócić uwagę to sposób wycofania się zawodników od siatki. Powinno ono być w miarę prostopadle do siatki w kierunku takiego miejsca, które zabezpieczy możliwie największy obszar w asekuracji, jak również stanowić będzie dobrą pozycję do kontrataku. W żadnym wypadku nie może to być wyjście zawodnika skrzydłowego poza linię boczną lub pozostanie środkowego przy siatce. Właśnie temu elementowi wyprowadzenia ataku z piłki wracającej na boisko zespołu atakującego poświęcono dużą uwagę. Szczególnie kładziono nacisk na odejście środkowego od siatki i dokładne dogranie przez niego piłki do rozgrywającego.

Na koniec stwierdzono, że podczas Mistrzostw Świata 10 decydujących setów wygraliśmy różnicą 2-ch punktów. Prawdopodobnie dzięki takim akcjom.

Opracował Zbigniew Krzyżanowski