Polska siatkówka obecnie znajduje się na wysokim poziomie, dzięki aktywnemu zaangażowaniu trenerów. Oczywiście, nie wszyscy trenerzy w jednakowym stopniu się do tego przyczyniają. Tego dokonują tylko nieliczni. Dobrze byłoby, żeby jak największa ilość szkoleniowców podjęła się nowych wyzwań potrzebnych współczesnej siatkówce. Zawód trener wymaga innowacyjności, trochę eksperymentowania opartego na zdobytej wiedzy. Ponadto trener musi być przygotowany do szybkiej adaptacji i posługiwania się sprzętem technicznym. Musi posiadać odpowiednie predyspozycje i osobowość oraz zdolność kierowania zespołem. Potrzebna jest również wiedza ukierunkowana - o motoryczności ludzkiej  i wiedza fachowa - teoria i metodyka treningu, a także wypracowane nawyki do samokształcenia.  

W obecnym czasie zawód trener wymaga bardziej sprecyzowanego podziału, na trenera grup młodzieżowych i trenera sportowego. Trener młodzieżowy to specjalista od rozwoju młodych organizmów za pomocą środków sportowych. Głównym zadaniem przedstawicieli tego zawodu jest kierowanie rozwojem młodego człowieka i kształtowanie nawyków technicznych, poprzez wykorzystanie „ złotego” okresu rozwoju i chłonności w wieku 11 – 16 lat. Trener młodzieżowy powinien mieć ambicje ilościowe, wychowania jak największej liczby sprawnych dziewcząt  i chłopców, aby zapewnić im dalszy rozwój sportowy na poziomie ich talentu. Zupełnie inne zadanie ma trener sportowy. Jego celem jest osiągnięcie najwyższej doskonałości możliwie u dużej liczby zawodników, przy maksymalnych wysiłkach  i perfekcji ruchowej. Często się zdarza, że trener otrzymuje młodzież predysponowaną do siatkówki, ale zaniedbaną ruchowo i na początek musi spełniać rolę trenera młodzieżowego (oczywiście przy skróconym kursie). Nie wszyscy trenerzy posiadają takie umiejętności. Brak im cierpliwości i specjalistycznych umiejętności pedagogicznych oraz wiedzy w kształtowaniu rozwoju młodego zawodnika poprzez wysiłek. Trenerzy tacy zaczynają pracę od wąskiej specjalizacji, włączając również maksymalne wysiłki. Tylko nieliczni zawodnicy mogą znieść takie ryzykowne zabiegi. Bywa tak, że zawodnicy czynią duże postępy w zastosowanym reżimie, a po szybkim wzroście umiejętności, podlegają długotrwałemu zahamowaniu. 

W każdym trenerze tkwi po trosze człowiek czynu, myśliciel, człowiek intuicji, obserwator. Problem w tym, że u każdego proporcje wspomnianych stylów są różne. Okazuje się, że charakterystyki trenerskie nie zawsze współgrają ze sobą. Bywa tak, że dwa profile psychologiczne dwóch trenerów (w odniesieniu do nauczania siatkówki) są od siebie odległe, a nawet przeciwstawne. Tacy trenerzy mogą być, każdy z osobna, świetnymi ludźmi, sympatycznymi kolegami, ale nigdy się nie dogadają. Przyczyną opisanego stanu jest brak „psychologicznego zgrania”.

Na koniec tych przemyśleń należy zwrócić uwagę na to, że zawód trenera jest bardzo trudny. Jest najmniej chronionym normami prawnymi i społecznymi zawodem na świecie. Często się zdarza, że trener po sukcesie jest obsypywany laurkami, a po klęsce podopiecznych obwiniany przez działaczy i opinię publiczną. Co więcej, może być odprawiony z kwitkiem.

Suma trenerskich napięć wytworzonych w toku rywalizacji może powalić silnego człowieka. W Polsce łatwo o niechęć do osób odnoszących sukcesy; dlatego warto bronić dobrych trenerów przed niesprawiedliwą krytyką.

                                                                                                 Z poważaniem

                                                                                                  Adam Kowalski