Rok Szkolny 2015/2016 zbliżą się wielkimi krokami. Czas na nowe wyzwania. Czas zabrać się do jeszcze bardziej wytężonej pracy gdyż... mamy znów nowe wzorce.

Nie bez kozery napisałem początek tego listu w ten sposób. Nasi Kadeci spisali się wszak na medal. Złoty medal Mistrzostw Świata Argentyna 2015!

Chciałbym złożyć na ręce trenerów tej reprezentacji wielkie gratulacje i podziękowania za osiągnięcie tak wspaniałego sukcesu. 

Zapewne niewielu jest takich, którzy nie znają takich nazwisk jak Zagumny, Papke czy Świderski… Cała zabawa zaczęła się w 1997 roku w Bahrajnie, gdy pod wodzą Ireneusza Mazura ja i moi koledzy sięgnęliśmy po mistrzostwo świata juniorów. 

Nie trzeba było długo czekać. Kilka lat później Mariusz Wlazły i spółka powtórzyli ten sukces w Teheranie. Teraz w Argentynie Kadeci wygrali kolejne mistrzostwo świata pokonując po tie-breaku gospodarzy tego turnieju. Sebastian Pawlik, trener reprezentacji Polski poprowadził naszą drużynę w najlepszy z możliwych sposobów. Zawodnicy nie pozostali dłużni. Najlepszy rozgrywającym został Kamil Droszyński, a MVP, czyli najbardziej wartościowym zawodnikiem na świecie - Bartosz Kwolek. Serce rośnie. Naprawdę.

Jestem bardziej niż pewny, że w sercach naszych złotych Kadetów tliła się iskierka wiary w to, że „uda” nawiązać do sukcesów seniorskiej drużyny narodowej. W tym przypadku jest to już czas przeszły. Dlaczego? Ponieważ to się nie udało. Sukces został wypracowany w hali treningowej i nie zrodził się z niczego. Możemy być dumni z tego osiągnięcia. Możemy z nadzieją patrzeć w przyszłość. Kiedyś w przyszłości – to właśnie Ci zawodnicy będą stanowić o sile naszej kadry. By nie było zbyt optymistycznie… 

Mogą, jeśli nie „odwali im sodówka”. Tu należy jedynie przestrzec naszych młodych ozłoconych. To dopiero początek ścieżki kariery sportowca-siatkarza. Drogi krętej i niewygodnej do przejścia. Jednak jakże pięknej i niecodziennej.

Mając niewiarygodnie większe możliwości rozwoju niż blisko dwie dekady temu, dziś wystarczy chcieć. Nawiązanie do sukcesów z minionych lat nie pojawiło się znikąd. Szkoła Mistrzostwa Sportowego – daje możliwości rozwoju kariery młodego zawodnika. Usystematyzowany cykl szkolenia przyszłego reprezentanta Polski seniorów przynosi zamierzone efekty.

Siatkarskie Ośrodki Szkolne mają uczyć, dbać i pomagać. Dawać dobre wzorce, szanować pracę innych i dbać o zdrowie. Najlepsi – mają możliwość doskonalenia warsztatu siatkarskiego na Kampach organizowanych przez PZPS. Miałem okazję i przyjemność w nich uczestniczyć. Zarówno dziewczęta jak i chłopcy nie szczędzili zdrowia, by jak najwięcej wyciągnąć dla siebie. Był pot, było zmęczenie, były także łzy. I nie ma w tym nic dziwnego – taki właśnie jest sport. 

Tylko i wyłącznie ciężką pracą człowiek jest w stanie osiągnąć sukces. Niestety droga na skróty, to droga donikąd…

Ja również zaczynam swoją misję. Znów przetaczać się będą koła po polskich drogach nabijając tysiące kilometrów. Znów pojawią się uśmiechy na twarzach młodych ludzi pragnących osiągnąć w życiu coś więcej, niż tylko przeciętność. Akademie SOS będą mogły się wykazać. Doświadczenie minionego roku oraz zapał młodych ludzi do pracy prędzej czy później zostanie przekuty w sukces. Może nie na miarę mistrzostwa świata, ale na taki, który dla samego zainteresowanego będzie tym największym.

PZPS zaangażował się w walkę z dopalaczami, więc zarówno SOS i Akademie SOS również będą wspierać te działania. Nikt z nas nie chce przecież, by ktokolwiek truł się tym świństwem.

2 i 3 września w Nadarzynie i w Warszawie mamy zaplanowane pierwsze spotkania z dziećmi i z młodzieżą. Przewidziane są dwie takie akcje na region w jednym miesiącu, więc zachęcam, by się zgłaszać do mnie i Karoliny Szewczyk celem zrealizowania jej u siebie w mieście.

Liczę na Waszą pełną współpracę i zaangażowanie. Tematów do rozmów będzie bardzo wiele – zarówno z trenerami, jak i młodymi sportowcami. Tego jestem pewny.

Wszystkim nauczycielom i ich podopiecznym życzę wspaniałego roku szkolnego, obfitującego w sukcesy te małe i te duże.

                                                                                                                                                                              Do zobaczenia!

                                                                                                                                                                              Marcin Prus