To był niesamowicie trudny dzień.

Wydawałoby się, że będzie jak każdy inny.

Puchar Świata 2014 wraz ze złotym medalem z tychże mistrzostw, który miał zostać dostarczony do Zielonej Góry trafił w moje ręce.

Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że osobiście miałem go zawieźć do miejsca docelowego.

Podszedłem do tego bez wielkich emocji, bo przecież w tym nie powinno być nic trudnego. 

A jednak.

Po chwili okazało się, że zdałem sobie sprawę z tego, jak wielkie jest to obciążenie psychiczne.

Najważniejsze trofeum ostatnich lat w polskiej siatkówce i zarazem jedno z najważniejszych w historii polskiego sportu znajdowało się w moim aucie.

Wybiła 5 rano, budzić darł się jak oszalały. Zerwałem się na równe nogi.

W sumie nic dziwnego, jednak miałem złe przeczucia.

Niestety. Nie myliłem się...

5.30 w samochodzie.

Autko jak zwykle sprawdzone przed trasą, oponki napompowane, bak przed chwilą zatankowany, więc można ruszać.

Początek standard, bez większych problemów. 

Na początku kilometry mijały spokojnie. W radiu leciały stonowane, spokojne przeboje.

Miłe złego początki.

W okolicach Opola coś zaczęło szwankować. Złota strzała zaczęła się trząść, wpadając w dziwny rezonans.

Zwolniłem. Uspokoiło się. 

Przyspieszyłem. Auto zaczęło wariować. Kontrolki się pozapalały. 

Patrzę na tylną kanapę, a tam Puchar Świata. 

Patrzę na zegarek 6.35. Dramat. 

W Zielonej zaczynamy punktualnie o 11.00.

O nie...

Serce o mało nie wyskoczyło mi z klaty. 

W planach były do przejechania grubo ponad trzy stówy, a tu taki numer.

Rzut oka w notatnik, by znaleźć osobę odpowiedzialną za organizację prezentacji.

Tomasz Paluch.

Halo? Nie ma co ukrywać, podniosłem facetowi ciśnienie.

Uzgodniliśmy, że pojadę tak daleko jak się tylko da. 

Kierowca z zapasowym autem miał czekać w pogotowiu na sygnał.

Wojna nerwów i walka z silniejszym przeciwnikiem, na którego niestety nie miałem wpływu trwała jeszcze przez 90 minut. 

Potem fura nie wytrzymała i przeszła w tryb serwisowy i dopiero zaczęła się jazda.

Ja na autostradzie A4, rozwinąłem zawrotną prędkość 60 km/h. Dookoła spojrzenia ludzi, na wskroś przeszywające i zawistne.

W sumie nie ma im się co dziwić. Im w życiu nigdy nic się nie zepsuło.

Z duszą na ramieniu pokonywałem kolejne kilometry trasy, by ostatecznie dotrzeć do miejsca docelowego.

10.23.

Powiem Wam, że takiej radości w oczach organizatorów, którzy wyszli na powitanie długo nie widziałem. :)

W planach była szybka kawa, której nawet łyka nie wypiłem, analiza ustawienia spotkania, kolejności wydarzeń.

Puchar i medal przekazany, dzieciaki zaczynają się schodzić.

W sumie nie tylko oni. 

Ponieważ spotkanie odbywało się w Hali Sportowej Uniwersytetu Zielonogórskiego, słuchaczami poza najmłodszymi byli także uczniowie SOS oraz studenci.

Zaczynamy.

Prezentacja zaproszonych gości.

Wniesienie Pucharu oraz gablotki z medalem.

Nie obyło się bez braw i westchnień ludzi, dla których sport, to nie tylko mecz w telewizji.

Swoje umiejętności zaprezentowały gimnastyczki artystyczne. Po nich Oliwia, która zaśpiewała piosenkę angielskiej wokalistki Adele.

Na koniec ja. 

Ilu było ludzi? W granicach dwustu. Może więcej. 

Misja wykonana, można wracać.

Niestety autko nie chciało się samo w tym czasie naprawić.

Tym razem bez większych emocji mogłem podziwiać piękno polskiej krainy i otaczającego mnie świata.

Gdzieniegdzie słychać było melancholijny śpiew ptaków. 

Jedynie co zagłuszało tę sielankę to wrzaski i krzyki rozsierdzonych do granic wytrzymałości tirowców, a także innych użytkowników szosy.

Po 7 godzinach trasy dotarłem do Kędzierzyna-Koźla.

U mojego przyjaciela, a zarazem mechanika - Damiana Pycia spędziliśmy kolejne parę godzin.

Ale, kto by się tym wszystkim przejmował.

Jest pięknie.

Dobranoc :)