Anastasia Kitsantas z uniwersytetu George`a oraz Barry Zimmerman badali umiejętność zagrywki u zawodników. Wykonali pomiary u nowicjuszy i najlepszych zawodników. Badania dotyczyły celów, planowania, strategii wyboru, korektę błędów i przystosowanie - łącznie dwanaście różnych czynników.

„Nasze badania wykazały, że mistrzowie ćwiczą zdecydowanie inaczej i mają zupełnie inne strategie. Gdy im się nie udaje nie winią ani szczęścia ani siebie. Tworzą plan by go naprawić.

Mistrzowie siatkówki poprzez ćwiczenia rozwijali coś więcej, niż samą umiejętność. Rozwijali szczegółowe zrozumienie czynności, które pozwalało im przystosować swoje wykonanie, naprawić błędy, dostosować swoje obwody do nowych sytuacji. Ich myśli składały się z kawałków, które wytworzyły ich własny język umiejętności.

Badał on mistrzów szachowych i porównywał ich wyniki z przeciętnymi ludźmi. 

Wyniki pokazały, że pokazując mistrzom szachów plansze z ustawieniem pionków podczas jakiegoś fragmentu gry,  zapamiętywali oni o 100% informacji więcej w porównaniu ze zwykłymi ludźmi. 

W przypadku losowego ustawienia pionków wyniki mistrzów szachowych i zwykłych ludzi były porównywalne.

Potwierdza to tylko teorię Karch`a Kiraly (trenera kobiecej drużyny USA w piłce siatkowej): 

Profesor Jim Stigler, uniwersytet kalifornijski

Jim Stigler porównywał metody i efektywność nauczania w szkołach w USA i w Japonii.

Według badań z 1995r., grupa japońskich ośmioklasistów spędzała 44% czasu zajęć na wymyślaniu i aktywnym rozwiązywaniu postawionych przed nimi problemów. Odpowiednia grupa w amerykańskiej szkole spędzała nad tym  mniej niż 1% czasu.

„Japończycy chcą, by ich dzieci podejmowały walkę z problemem[…] Czasami japoński nauczyciel celowo podaje dzieciom złe rozwiązanie, aby same borykały się z jego poprawieniem. Amerykańscy nauczyciele dla porównania, pracują jak kelnerzy. Gdy tylko pojawia się problem, chcą przez niego przejść jak najszybciej, aby uczniowie prześliznęli się przez materiał. Ale przez takie zachowanie się nie uczymy.”